Πρωινό με τους Γονείς.

Την Κυριακή 23 Μαρτίου 2014 πραγματοποιήθηκε το δεύτερο εργαστήρι γονέων. Αυτή η δεύτερη ομάδα , ήταν πιο προετοιμασμένη και υποψιασμένη για το τι πρόκειται να συμβεί, αλλά και πάλι είχαμε να κάμψουμε ισχυρές αντιστάσεις του τύπου: "Εγώ δεν ξέρω να  ζωγραφίζω!". Επειδή στο νηπιαγωγείο καθημερινά έρχεσαι σε επαφή με παιδιά, που είναι έτοιμα να πειραματιστούν χωρίς να τα ενδιαφέρει το αποτέλεσμα αλλά διασκεδάζουν τη διαδικασία, η ισχυρή αντίσταση των ενηλίκων οφείλεται στο πόση σημασία δίνουμε στο τελικό αποτέλεσμα, παραγνωρίζοντας το "ταξίδι".

Προηγήθηκε πάλι το θεωρητικό κομμάτι, προσαρμοσμένο στις ανάγκες των παιδιών αλλά και επικεντρωμένο σε βασικά σημεία-ορόσημα της καλλιτεχνικής πορείας του Πικάσσο. Η ιδιαιτερότητα αυτής της ομάδας ήταν ότι συμμετείχαν και  αρκετά αδέρφια των παιδιών που φοιτούν στο νηπιαγωγείο. Στο παιγνίδι με τον ζωγράφο και το μοντέλο αυτή την φορά είχαμε μεγαλύτερη συμμετοχή και ήταν το έναυσμα για να σπάσει η αμηχανία. Χωριστήκαμε πάλι σε ομάδες, όπως δουλεύουμε και στο νηπιαγωγείο, και λειτούργησαν τα γνωστά εργαστήρια, συγγραφής και ζωγραφικής. Η πρώτη ομάδα ασχολήθηκε με την περίοδο του Κυβισμού και του κολάζ, ενώ η δεύτερη επικεντρώθηκε στην Μπλε περίοδο και σε ένα χαρακτηριστικό μοτίβο του Πικάσο, την κιθάρα.

Ενδιαφέρουσες ήταν επίσης και οι συζητήσεις που προέκυψαν στο παρασκήνιο των εργαστηρίων με αφορμή την εκκεντρικότητα και την αποδοχή των έργων του Πικάσσο, καθώς και το κομμάτι της προσωπικής του ζωής. Σχολιάστηκε ότι  τα έργα του βγάζουν μια "σκληρότητα" λόγω των γωνιών και των τεμαχισμένων σχημάτων. Ας μην ξεχνάμε όμως ότι ήταν  φορέας μιας ταραγμένης και έντονης ιστορικά περιόδου και αυτό που αποτυπώνεται στα έργα του  είναι κυρίως η ένταση και όχι η δυστυχία.Όσο για την προσωπική του ζωή πέθανε ευτυχισμένος 91 ετών,παράγοντας τέχνη μέχρι το τέλος και έχοντας έναν έντονο τρόπο ζωής.

Γράφοντας ένα παραμύθι όλοι μαζί.

Η ομάδα του κολάζ επί τω έργω.

Τελικά δεν είναι δύσκολο να ζωγραφίζεις!

Η ζωγραφική είναι οικογενειακή υπόθεση!

Η αρχή είναι πάντα δύσκολη..........

Δουλεύοντας  με μια κιθάρα,πολλές γωνίες και καμπύλες...και πολλά πολλά χρώματα.

Άραγε τι χρώμα θα βγει;

Η μπλε κιθάρα με τις γωνίες.

Προσθέτοντας τις τελευταίες πινελιές στην μπλε κιθάρα με τις καμπύλες.

Μήπως να κάνουμε και ένα εργαστήρι φωτογραφίας;

Μπλε κιθάρα με καμπύλες

 Μπλε κιθάρα με γωνίες

 Κολαζ 1

Κολαζ 2

Κολαζ 3

Ένα Μουσείο Τέχνης στην αυλή μας.

Μετά την ολοκλήρωση των εργαστηρίων,που πραγματοποιηθήκαν την Κυριακή, ήρθε  και η στιγμή της "έκθεσης" των δημιουργιών στην αυλή μας.

Η αυλή γέμισε τέχνη!

Η αρχή του παραμυθιού της ροζ ομάδας.

Απόσπασμα από το παραμύθι της ομάδας του κυβισμού.

Ο μεγάλος αρλεκίνος.

Παιχνιδοκεφάλι με κινητά στοιχεία (Η έκφραση του έργου αλλάζει ανάλογα με την θέση των κινητών στοιχείων,ματιών,στόματος)

Τα περίεργα πρόσωπα του κ. Πικάσο.

Τις Κυριακές,ως γνωστόν, το νηπιαγωγείο δεν λειτουργεί. Αυτή η Κυριακή όμως ήταν ιδιαίτερη  για όλους μας,αφού πραγματοποιήθηκε εικαστικό εργαστήρι με θέμα τον Πικάσο.Η πρόσκληση είχε γίνει ημέρες πριν και η τάξη χωρίστηκε σε δύο ομάδες.Ο λόγος που έγινε Κυριακή ήταν  για να έρθουν και οι μπαμπάδες και τελικά ο στόχος επιτεύχθη. Το θέμα του εργαστηρίου κρατήθηκε ως "επτασφράγιστο μυστικό",πριν την παρουσιάσή του, αφενός για να υπάρχει  ενδιαφέρον και "σασπένς",αφετέρου διότι πέρα από την διασκέδαση και την συμμετοχή, ήταν μια πειραματική συνθήκη προσομοίωσης με το "άγνωστο" που αντιμετωπίζουν οι μαθητές ,όταν ο εκπαιδευτικός "επιλέγει" ένα θέμα.
Στην αρχή δόθηκε στους γονείς ένα ερωτηματολόγιο με ανοιχτές  ερωτήσεις,που αφορούσαν ανάκληση δικών τους σχολικών εμπειριών,την προσδοκία τους από το συγκεκριμένο εργαστήρι, ένα "προσωπικό" ορισμό της τέχνης και μια ερώτηση γνώσης (πάλι  για  να μπούνε στην θέση του μαθητή).Τα ερωτηματολόγια ήταν ανώνυμα και οι περισσότεροι γονείς ομολόγησαν ότι "αγχώθηκαν".Και πάλι βέβαια ο στόχος δεν ήταν ο έλεγχος των γνώσεων τους,αλλά το άγχος,που μπορεί να σου δημιουργήσει μια διαδικασία ελέγχου.
Μετά έγινε μια μικρή παρουσιάση του έργου του Πικάσο και των βασικών περιόδων δημιουργίας του(μπλε περίοδος,ροζ περίοδος,κυβισμός,νεοκλασσικισμός κτλ). Έπειτα παίξαμε ένα παιγνίδι γνωριμίας,το οποίο ήταν απαραίτητο καταρχήν για εμένα. Οργανώνοντας το εργαστήρι,συνειδητοποίησα ότι καλημερίζομαι με τους γονείς καθημερινά (με κάποιους κοντεύω σχεδόν δύο χρόνια),αλλά δεν γνώριζα τα μικρά τους ονόματα. Ο προσδιορισμός,που τους είχα αποδώσει,αφορούσε αυστηρά  την γονική τους ιδιότητα και παρέβλεψα το αυτονόητο.Συστηθηκαμε λοιπόν από την αρχή!
Μετά ήρθε η ώρα του "ζωγράφου και του μοντέλου".Το  γνωστό παιχνίδι του γλύπτη που παίζουμε στο νηπιαγωγείο, όπου ο ένας κάνει το άγαλμα και ο γλύπτης επιλέγει την στάση που θα πάρει,θεώρησα ότι ήταν το παιχνίδι,που θα "σπάσει" τον πάγο.Παρά την αρχική αμηχανία (δεν είναι εύκολο να εκτεθείς σε μια ομάδα αγνώστων) οι "γενναίοι"που  συμμετείχαν ,θέλω να πιστεύω ότι το ευχαριστήθηκαν.
Και μετά ήρθε η ώρα της δράσης.Γονείς και παιδιά χωρίστηκαν σε δύο ομάδες,της ροζ περιόδου και του κυβισμού. Η μια ομάδα ανέλαβε να γράψει και να εικονογραφήσει με έργα του Πικάσο  ένα παραμύθι,όσο η άλλη θα δούλευε ομαδικά την δημιουργία ενός πίνακα.

Η ροζ ομάδα "γράφει" το παραμύθι της. Με ποια σειρά μπαίνουν οι εικόνες;

Ο φόβος του "άδειου" καμβά.Πώς ξεκινάμε;

Τι χρώματα να βάλουμε;

Η δυσκολία σχηματισμού μιας μύτης...μήπως είναι ανάλογη της δυσκολίας που αντιμετωπίζει ένα παιδί όταν του ζητάμε να γράψει γράμματα ή να σχεδιάσει κάτι συγκεκριμένο;

Το έργο μας αρχίζει να αποκτά μορφή όταν δουλεύουμε όλοι μαζί.

Αλλαγή θέσεων. Η ομάδα του κυβισμού "συγγράφει" με φασαρία....αλλά αλλιώς οι ιδέες δεν μοιράζονται.

Η ροζ ομάδα δημιουργεί....

Κυβισμός 1

Κυβισμός 2

Πρακτική άσκηση στο νηπιαγωγείο

Τα τελευταία 4 χρόνια, το 5ο Νηπιαγωγείο συνεργάζεται με το ΤΕΑΠΗ του Πανεπιστημίου Αθηνών και δέχεται φοιτήτριες του 3ου έτους για να κάνουν την πρακτική τους άσκηση. Έτσι και φέτος, με πολύ χαρά υποδεχτήκαμε την Μαρία Κιαγιά, την Όλγα Κουμελά, την Βαλεντίνη Κοττάκη και την Μαριάννα Κοσσόβα. Η ομάδα των φοιτητριών ενσωματώθηκε πολύ εύκολα στο δικό μας πλαίσιο και έγιναν αμέσως αγαπητές από τα παιδιά. Οι "μελλοντικοί" συνάδελφοι πάντα φέρνουν μια  δυναμική ενέργεια και έναν αέρα ανανέωσης, αφού δοκιμάζουν εναλλακτικές πρακτικές και στρατηγικές μάθησης. Η δική μας ομάδα λοιπόν μας σύστησε έναν λύκο.....

Έφτιαξαν εφημερίδα σε ομάδες ...............................................................................................

Την σελιδοποίησαν βάζοντας σε σειρά τις σελίδες ........................................................................

Και την επομενη ημέρα το έφτιαξαν παιγνίδι..............................................................................

Και ακόμη πιο μεγάλο για να παίξουν όλοι μαζί..............................................................................

Το παιγνίδι είχε αγωνία, ανατροπές και δύσκολες ερωτήσεις.........................................................

Αλλά στο τέλος...όλοι κερδίσαμε.................................................................................................

Κορίτσια σας ευχαριστούμε πολύ για τις παρεμβάσεις σας !

Να μιλήσω για ήρωες....

Στο πλαίσιο της πρετοιμασίας για την γιορτή της 25ης Μαρτίου έθεσα το καίριο ερώτημα: "Ποιός είναι ήρωας" και " τι χρειάζεται να έχει κάποιος για να είναι ήρωας". Οι απαντήσεις πολλές και ενδιαφέρουσες...

"Σίγουρα χρειάζεται στολή, μπορεί να φοράει κόκκινη κάπα ή μαύρα, να έχει ένα Ζ ...και να πετάει σαν τον Μπάτμαν και τον Σούπερμαν"

"Αλλά αν χρειάζεται να πετάει ...η Μπουμπουλίνα γιατί ήταν ηρωίδα, αφού περπατούσε;"
Και αφού συζητήσαμε αρκετά και χωρίσαμε ομάδες με πραγματικούς και φανταστικούς ήρωες....καταλήξαμε ότι "  Ήρωας είναι αυτός που σώζει τον κόσμο". Για να γίνει κάποιος ήρωας χρειάζεται μεγάλη καρδιά, γενναιότητα και θάρρος....Τότε όμως  οι γιατροί  και οι πυροσβέστες είναι ήρωες; Και άραγε φοβούνται ποτέ οι ήρωες; ...Τελικά συμφωνήσαμε ότι "Ήρωας είναι αυτός που σώζει τον κόσμο και που καταφέρνει να ξεπερνάει τον φόβο του, για να το πετύχει¨". Στο τέλος βέβαια.........

Πάντα οι ήρωες πεθαίνουν.....ή έστω προχωρούν  μόνοι, όπως λεει και ο ποιητής..........

Να μιλήσω για ήρωες να μιλήσω για ήρωες: ο Μιχάλης
που έφυγε μ' ανοιχτές πληγές απ' το νοσοκομείο
ίσως μιλούσε για ήρωες όταν, τη νύχτα εκείνη
που έσερνε το ποδάρι του μες στη συσκοτισμένη πολιτεία,
ούρλιαζε ψηλαφώντας τον  πόνο μας~ "Στα σκοτεινά
πηγαίνουμε, στα σκοτεινά προχωρούμε..."
Οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά.

Λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που μ' αρέσουν.

 Τελευταίος Σταθμός, Σεφέρης, Cava dei Tirreni, 5 Οκτωβρίου '44

Αφιερωμένο σε όλους τους μικρούς και μεγάλους ήρωες της ζωής μας....

H αυλή που περίμενε....

Η αυλή που περίμενε....θα μπορούσε να είναι τίτλος παραμυθιού...αλλά πρόκειται για αληθινή ιστορία!Μια φορά και έναν καιρό ...ήταν μια αυλή που περίμενε...κάθε μέρα... για 20 χρόνια ...τα παιδιά να παίξουν μαζί της.Και τα παιδιά λαχαρούσαν να παίξουν μαζί της .....και πώς αλλιώς αφού επρόκειτο για αυλή νηπιαγωγείου.Όμως υπήρχε ένα πρόβλημα ...η αυλή ήταν ολισθηρή και "παγωμένη"....και αυτό προκαλούσε τραύματα  και κλάματα...στην σχέση τους. Και αντί το διάλειμμα να είναι χαρούμενο....γέμιζε με απαγορεύσεις: "ΜΗΝ ΤΡΕΧΕΤΕ, ΘΑ ΓΛΥΣΤΡΙΣΕΤΕ", "ΜΗΝ ΚΑΘΕΣΤΕ ΚΑΤΩ, ΕΙΝΑΙ ΠΑΓΩΜΕΝΑ". Η δασκάλα βέβαια επέμενε....ότι με την φαντασία μπορούμε να τα αλλάξουμε όλα....αλλά με τα λόγια, προφορικά και γραπτά (άπειρα όλα αυτά τα χρόνια....) δεν άλλαζε τίποτα. Ώσπου μια μέρα...Η ΑΥΛΗ ΜΑΣ ΑΛΛΑΞΕ...ντύθηκε στα μπλε....και τώρα πια μπορούμε να παίζουμε με ασφάλεια και χαρά......................................................................
Θα μπορούσε να είναι το τέλος του παραμυθιού...αλλά στην δική μας περίπτωση είναι η αρχή!Το νηπιαγωγείο μας φέτος συμμετέχει στο Εκπαιδευτικό Πρόγραμμα του Ιδρύματος Λάτση "Μαθαίνουμε παρεα" και με την δράση "Με χρώμα και Πινέλο, φτιάχνω έναν κόσμο άλλον", φιλοδοξεί μέσα από μια πειραματική συνθήκη να εμπλέξει γονείς και παιδιά σε ένα πρόγραμμα τέχνης με πολλούς στόχους. ¨Ενας από τους βασικούς στόχους είναι η μετατροπή της αυλής σε εικαστικό εργαστήρι, για να  δούμε στην "πράξη", την επίδραση της τέχνης στην καθημερινότητά μας. Και έπεται συνέχεια.....

Η αυλή μας.

ΠΡΟΣΟΧΗ! Κίνδυνος ατυχήματος λόγω ολισθηρότητας !

Κάτι αλλάζει.................

Η αυλή μας γίνεται μπλε!

Και μπορούμε να  τρέχουμε όσο θέλουμε.........

Ενημερωτική Συνάντηση Γονέων

Την Τρίτη 11 Μαρτίου 2014, πραγματοποιήθηκε ενημερωτική συνάντηση γονέων. Στην συνάντηση συμμετείχαν  η κ. Μελίνα Δυναμίδη, κοινωνική λειτουργός και υπεύθυνη  της Μονάδας Αποκατάστασης και Πρόληψης "Κιβωτός" καθώς και η κ. Σταυρούλα Χατζηπαρασκευά, λογοθεραπεύτρια. Τα θέματα, που μας ανέπτυξαν, αφορούσαν "Τα όρια και η συμπεριφορά" καθώς και τα "Σημεία -ορόσημα στην γλωσσική ανάπτυξη των παιδιών προσχολικής ηλικίας". Ήταν μια εποικοδομητική συνάντηση καθώς οι γονείς εξέφρασαν πολλές απορίες .Τέθηκαν  επίσης και καίρια ζητήματα, που συχνά "ενοχοποιούν" τους γονείς, διότι ο καθένας τα βιώνει μοναχικά μέσα στο οικογνειακό του πλαίσιο (π.χ ζήλια παιδιών, διαιτησία στους καυγάδες). Τελικά  όμως, μέσω της διαδικασίας του "μοιράσματος" και της συζήτησης, αποδεικνύονται κοινά ζητήματα της εμπειρίας του να είσαι γονιός και αντίστοιχα με χιούμορ και χαλαρότητα προτείνονται λύσεις και στρατηγικές "αντιμετώπισης". Από την πλευρά μου να ευχαριστήσω ιδιαίτερα τις ομιλήτριες αλλά και όλους τους συμμετέχοντες και να δεσμευτώ για επανάληψη της συνάντησης με άλλο θέμα, αφού εκδηλώθηκε η αντίστοιχη επιθυμία.

ΜΑΓΕΙΡΑΣ - ΜΑΡΙΟΣ ΦΡΑΓΚΟΥΛΗΣ * ΗΛΙΑΣ ΜΑΜΑΛΑΚΗΣ

ένα παραμυθάκι για χειμώνα και καλοκαίρι

Τι θα συνέβαινε εάν φτιάχναμε ένα σχολείο για μεγάλους; 

Η ερώτηση τέθηκε το πρωί...ένα σχολείο για μεγάλους...πρέπει να είναι μεγάλο! Κυρία μας μπέρδεψες πάλι ...εννοείς για γίγαντες ή για μεγάλους; Εννοώ μεγάλους σαν τους γονείς σας...Α τότε πρέπει να έχει μέσα μεγαλίστικα βιβλία. Δηλαδή σαν και αυτό;

Ε ναι κάπως σαν και αυτό.Α έχει και εικόνες μέσα.......................................................................

Ε τότε πρέπει να είναι μόνο για παιδιά.....αφού έχει πολλές εικόνες..............................................

Πάλι μπερδευτήκαμε...αυτό είναι για μικρούς ή μεγάλους;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;
Και αφού συζητήσαμε πολύ...αποφασίσαμε ότι ένα σχολείο για μεγάλους πρέπει να έχει ότι έχει και ένα σχολείο για παιδιά.......αφού κάποτε και οι μεγάλοι παιδιά ήταν.(Και ας το ξεχνάμε ορισμένες φορές)